In Leen Vandierendoncks Organisatorische Verwikkelingen, oorspronkelijke variabelen en afgeleiden gaan recente werken een anachronistisch verband aan met teruggevonden historische citaten. Waarop een cryptische interactie ontstaat tussen de actuele beeldelementen en het daarmee geassocieerde bronmateriaal en ons terstond confronteert met een mens-eigen behoefte: om de onbevattelijke samenkomst van singuliere elementen met elkaar te verbinden en als zodanig betekenis te geven.

 

Een wezenlijke neiging die ons in een positie brengt waar Leen Vandierendonck bewust op aanstuurt. Zodat ze vandaaruit een dialoog kan opstarten. Over de processen waarmee we de ons omringende, redeloze chaos proberen te bedwingen en over de soms rigide structuren die we daarbij hanteren. Want waar de tekeningen en de daaraan verbonden voetnoten uiterlijk weinig met elkaar gemeen lijken te hebben, houden ze allebei een poging in. Om het ordeloze te ordenen en doorheen een doorgedreven stilering door te dringen tot een zogenaamde ‘kern’ of ‘essentie’, geënt op de quasi-rechthoekige interpretatie waarmee de paleolithische volkeren ooit hun omgeving probeerden te vatten*.

 

Maar waar het Leen Vandierendonck bovenal om te doen is, houdt zich in de lijnvoering op. In de sporen van een menselijke, actief zoekende hand die niet toepast maar aftast en de twijfel evenveel toelaat als vervat. Omdat ze gewaarwordt dat de manieren waarop we de werkelijkheid nochtans al sinds de prehistorie interpreteren, tegenwoordig steeds vaker verworden tot een onvoorwaardelijk management. Waarbij die werkelijkheid ons niet zozeer uitdaagt en inspireert, maar vervangen wordt door hapklare schema’s waaruit onze kwetsbaarheid en autonomie stelselmatig worden geweerd.

​

© Jonas Lescrauwaet 2021

 

*In the caves of El Castillo, La Pasiega, Altamira, and Las Chimeneas, relatively close together, we find groupings of signs that share a common quadrilateral structure but vary in terms of the arrangement of internal details. A formal analysis based on the method of correspondence analysis and other statistical tests reveals two primary groups based on these independent formal characteristics. This schema appears to the be product of a codified system that allows for a large number of variants with a high potential for distinction based on the flexible combination of a relatively small number of elements. These examples constitute a form of differential marking, of which numerous examples are known over time and across cultures, from the first modern humans to contemporary societies.  (“The function of graphic signs in prehistoric societies: The case of Cantabrian quadrilateral signs”, Georges Sauvet, Raphae€lle Bourrillon, Diego Garate, Stéphane Petrognani, Olivia Rivero, Eric Robert, Gilles Tosello: 2017 Elsevier Ltd and INQUA).